بسم رب الشهداء و الصدیقین

زندگینامه شهید بزرگوار هیبت اله زارعی

شهید هیبت الله زارعی فرزند حجت الله در تاریخ 1339 در روستای دولت آباد کربال به دنیا آمد در دوران کودکی بچه آرام و ساکتی بود که همه اقوام او را دوست داشته و در سن هفت سالگی در دبستان ابوریحان که در روستای خود بود مشغول تحصیل شد و تا کلاس سوم ابتدایی را در همین مدرسه و چهارم و پنجم و ششم را در روستای فیروزی کربال مشغول تحصیل شدند که صبح ها و عصرها پیاده حدود 7 کیلومتر راه می پیمودند تا بتوانند باسواد شوند. روزهای سرد زمستان خیلی مشکلات زیادی را سپری می کردند تا بتوانند به مدرسه بروند، در سال های آخر بود که یک دوچرخه گرفتند که بتوانند در روزهایی که هوا خوب است با دوچرخه به مدرسه بروند و در روزهای بارانی باز هم پیاده باید این همه راه را می رفتند تا این که مدرک سال ششم ابتدایی را گرفت و باید برای رفتن به مدرسه راهنمایی به شهرستان مرودشت می رفت چون که در مرودشت خانه هیچ کس از آشنایان نبود و امکاناتی هم در اختیار نبود نتوانستند ادامه تحصیل دهند که دیگر مجبور به ترک تحصیل شدند و به کمک پدرم کارهای کشاورزی و دامداری را شروع کرد و نمیگذاشت پدرم سختی بکشد در همه مورد زندگی که در توانش بود با خانواده همکاری می کرد و بعد از مدتی دیگر رفت زیر دست عمو و دامادمان کار بنایی می کرد و در این مدت موتور سیکلتی خرید که صبح و عصر از روستای دولت آباد به مرودشت می رفت وکار می کرد چون رفت و آمد همه روزه برایش خیلی سخت بود مجبور شد خانه ای اجاره کند و در مرودشت سکونت کند تا این که در سال 1357 پدرم برایش به خواستگاری به خانه عمویم رفت و برایش نامزدی کرد و در سال 1358 بعد از مدتی از پیروزی انقلاب اسلامی که گذشته بود تصمیم به ازدواج گرفت و تشکیل زندگی داد، در همین سال ها بود که خودش استاد گچ کار شده بود که با عمو و پسر دائیم شراکتی با هم گچ کاری می کردند برای معاش زندگی تا این که جنگ تحمیلی عراق علیه ایران شروع شد و اسم سربازی او هم درآمد اعلام کردند که متولدین سال 1339خودشان را معرفی کنند و در سال 1365خرداد ماه بود که با عده ای از بچه های روستای دولت آباد با هم به سربازی رفتند و در همین سال که بعد از 8 سال ازدواج خداوند پسری هم به آنان عطاء کرده بود که نامش را محمدرضا گذاشت که در سال 1364متولد شد و حتی با این که فرزندش خیلی کوچک بود باز هم به خدمت رفت در اول سربازی از تمام بچه های رفقای خود جدا شد آن ها به جهرم به استان خودمان رفتند ولی ایشان در 88 زرهی زاهدان مشغول خدمت شد و بعد از سه ماه آموزش به منطقه سومار منتقل و در تاریخ 23/ 10/ 1365 در منطقه سومار در عملیات کربلای شش مفقود الاثر گردید.

شهید در دوران زندگی با همه آشنایان و اقوام خیلی خوب رفتار می کرد، به همه سرمی زد، همه را یاد می کرد ، به قول معروف صله رحم را خوب انجام می داد ، به پدر و مادر و خواهران و برادران خیلی محبت می کرد به طور کلی بگویم یک فرد استثنایی بود از خوبی هیچ کسری نداشت و در موقع خدمت سربازی وقتی به مرخصی می آمد به تمام اهالی ده واقوام و آشنایان سر می زد و احوال پرسی می کرد، در مرخصی آخر حتی با همه خداحافظی کرد نمی دانم شاید که می دانست که عمر کوتاهی دارد، همیشه با بچه های اقوام می جوشید و از عبادت خود کوتاهی نمی کرد ، در هیئت سینه زنی شرکت می کرد، برای ساختمان سازی مسجد کار می کرد، در نامه هایی که می نوشت از همه یاد می کرد، اسم همه را می نوشت و تک تک سلام می داد و همه برایش نامه می نوشتند همه دوستش داشتند و تمام نامه های خودش و نامه هایی که برایش می نوشتند همه را نگه داشته ام ، تمام اهالی خانواده و اقوام و آشنایان همه و همه تا هنوز که چندین سال از شهادت ایشان می گذرد همه به یاد ایشان می سوزند و به یاد ایشان زندگی می کنند، چون هیچ جسدی و مدرکی از ایشان پیدا نشد تا تشییع شود و برایش مراسمی گرفته نشده همه فکر می کنند و برایش دعا می کنند که شاید زنده باشد و روزی به آشیانه خود برگردد انشاءالله.  

والسلام به امید ظهور حضرت ولی عصر(عج)