شهید عباس شیعه در پانزدهم مرداد 1345 هجری شمسی در محله دروازه قرآن شیراز در خانواده‌ای مذهبی و معتقد به اصول دینی و پر جمعیت دیده به جهان گشود. ایشان فرزند هشتم خانواده و در بین شش خواهر (چهار خواهر قبل و دو خواهر بعد از ایشان) بود و طبعاً برای خانواده بسیار عزیز و مورد توجه بود خصوصاً ابراز محبت مادر نسبت به ایشان کاملاً مشهود بود. وی از همان دوران کودکی تحت مراقبتهای حکمت آموز پدر و دلسوزانه مادر با احکام دین و شرع اسلام تربیت یافت.

ایشان با وجود اینکه چندمین فرزند خانواده بود ولی نظر تمامی اقوام و آشنایان را به خود جلب نمود و این از شور و حال و محبتی بود که در دلش نهفته بود.

وی پس از دوران کودکی و به اتمام رساندن دوره ابتدائی وارد دوره راهنمائی شد که این دوره از زندگی ایشان مصادف بود با شروع انقلاب و پیامد بعد از آن یعنی جنگ تحمیلی صدام علیه ایران.

در دوران انقلاب ایشان نوجوانی یازده ساله بود که همراه با خانواده مخصوصاً خواهران خود در تظاهرات انقلاب شرکت می کرد و از همان دوران کودکی و نوجوانی با اسلام و تلاش در راه اسلام آشنا شد.

ایشان همچنین در کلاس های عقیدتی سیاسی گروه مقاومت مسجد حجت ابن الحسن (عج) واقع در پشت کارخانه روغن نباتی شیراز و فعالیتهای هنری مدرسه خود (به نام.....) حضوری فعال و چشمگیر داشت و دفترچه ای داشت که تمام مطالب کلاس و نظرات و خاطراتش را در آن یادداشت می کرد.

در این احوال به خوبی مشاهده می‌شد که روحیه غیرت مدار و والای این شهید بزرگوار اجازه سکوت و بی تفاوت بودن در امور را به ایشان نمی داد.  آری او با سری پر از شور جوانی، احساس مسئولیت فراوان در قبال اسلام و انقلاب و وطن خود داشت.

دوران دبیرستان ایشان مصادف با جنگ تحمیلی شد. دو سال از جنگ می گذشت و ایشان در سال سوم دبیرستان بود که دیگر آرام و قرار نداشت و مرتب زمزمه ی رفتن به جبهه سر می داد ولی خانواده موافقت نمیکرد. بالاخره تلاش ها و اصرار  زیاد منجر به رضایت پدر و مادر با رفتن ایشان به جبهه در سن هفده سالگی شد و به منطقه آموزشی واقع در غرب کشور که مهاباد و بانه بود رفت. ایشان پس از طی مراحل بسیار سختی که در آن مناطق با وجود داشتن دو اقلیت مذهبی شیعه و سنی وجود داشت آماده رفتن به خط مقدم جبهه شد. حدود چهار ماه آنجا بود و دو بار به مرخصی آمد و پس از مدتی به همراه بچه های گردان فجر از تیپ المهدی راهی جبهه جنوب شد و تقریباً حدود یکسال به اتفاق پسر دائی ها و پسرخاله های خود به مبارزه با دشمن متجاوز بعثی پرداخت. قبل از شهادت عباس چند تن از  اقوام او و همرزمانش شهید شده بودند  که شهادت آنها عباس را برای ادامه مبارزه با دشمن مصمم تر کرد.

آن روزها هم سپری شد و او با ثبت خاطرات فراوان در مناطق عملیاتی خود را جهت رسیدن به قرب الهی آماده نمود تا اینکه سرانجام موعد مقرر فرا رسید و ایشان در تاریخ 25/12/1363 در منطقۀ شرق دجله در عملیات پر شکوه بدر با اصابت تیری به بالای گوش راستش و اهدای خون پاک خود در راه عشق به الله و ائمه اطهار (ع) شیعه بودن خود را به اثبات رسانید و به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

پس از شهادت ایشان جسد پاک و مطهرش به موطن اصلی اش (شهر زرقان) ارسال شد و بر روی دوش امت حزب الله و شهیدپرور در گلزر مطهر این شهر به خاک سپرده شد.

از خصوصیات بارز این شهید بزرگوار می توان تعصب و جدیت بسیار بالای ایشان در زمینه های مختلف دینی نام برد که بارها و بارها آنچنان از زبان خانوادۀ ایشان شنیده شد مسائل مختلفی همچون حجاب خواهران و ... را به خانواده گوشزد می‌نمود.

دو خاطره از خواهر ایشان:

یادم است اولین حدیتی که در کلاسهای عقیدتی مسجد و مدرسه آموخته بود این فرمایش حضرت علی بود که «اشجع الناس من غلب هوی» یعنی شجاعترین مردم کسی است که بر هوای نفس خود غلبه کند. عباس آنقدر این حدیث را تکرار کرد که من هم آن را حفظ کردم و در زندگی نشان داد به این حدیث معصوم عمل کرده و مثل بقیه شهدا با پا گذاشتن روی خواسته های دنیوی ثابت کردند که پیرو علی هستند و شجاعترین مردم محسوب می شوند.

خاطره دوم: یک شب جمعه

زمانی که برای بار سوم به جبهه جنوب اعزام شد قبل از رفتن روی قسمت پائین طاقچه ی قدیمی منزل با ماژیک آبی نوشته بود : مسافر کربلا. مدتها که ایشان جبهه بودند این نوشته را می دیدم و برای رزمندگان اسلام دعا می کردم. بعد از شهادتش یک شب جمعه به طور اتفاقی روبروی همان طاقچه در طبقه دوم منزلمان نماز می خواندم که ناگهان چشمم به عبارت «مسافر کربلا» افتاد و بسیار دلتنگ شدم، بعد از نماز بغضم ترکید و بسیار گریه کردم و چند باری با حالت گریه خطاب به عباس گفتم: نمی دانم بالاخره به کربلا رسیدی یا نه؟ همان شب در عالم رؤیا برادر شهیدم عباس را به همراه یکی دیگر از شهدای بسیجی محلمان به نام شهید اکبر محرابی که یکسال قبل تر شهید شده بود را در خواب دیدم که در کربلا مشغول زیارت امام حسین بودند.

سلام و درود خدا بر سرور وسالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) و تمامی شهیدان.

جمله ای برگزیده از وصیت نامه شهید عباس شیعه : خداوند رحمت کند کسی را که اگر حقی دید یاری کرد و یا اگر ظلمی را دید مانع آن شد. خداوند رحمت نکند کسی را که حقی ببیند و آن را ضایع گرداند.....

روحش شاد و یادش گرامی