امام زادگان عشق

دانلود صلواتی کتاب امام زادگان عشق - شهدای کناره

حجم: 10.3 مگابایت

قطع : رُقعی - 160 صفحه ؛ قیمت : 14 صلوات

پژوهش و نگارش : محمد حسین صادقی

به کوشش : محمد رحیم کناره فرد

خطاط و طراح جلد : مسعود زارع (کناره)

نثار ارواح مطهر شهدا و اموات صلوات و فاتحه

زندگینامه کوتاه حاجب کناره ای و شعری از او در ادامه مطلب

پرتوی از زندگانی شاعر و عارف قرن سیزدهم، حاجب کناره ای

حاجب کناره ای – شاعر و عارف قرن سیزدهم

میرزا حیدر علی فرزند میرزا جعفر معروف به حاجب (زاده ۱۲۷۱ قمری در روستای کناره از توابع مرودشت، درگذشته ۱۳۳۴ قمری در تهران) شاعر، صوفی و هنرمند سده سیزدهم و چهاردهم است. پدرش، میرزا جعفر، از مشایخ سلسله ذهبیه و نقاش و قلمدان‌ساز بود.

حاجب در جوانی با پدرش به شیراز رفت و علوم ادبی و نقاشی را در آن‌ جا فرا گرفت. پس از چندی به خورموج رفت و از محضر محمدخان، دانشمند و شاعر دشتستانی، متخلص به دشتی، شعر و ادب آموخت.  

عبرت نائینی، دوست و معاشر حاجب، گفته است که حاجب با زبانهای عربی، ترکی، روسی و فرانسه آشنایی داشت. در مقدمه‌ نسخه خطی دیوان حاجب آشنایی وی با زبان انگلیسی نیز تأیید شده است.

حاجب پس از وفات محمدخان دشتی در ۱۲۹۸، به شیراز بازگشت و زندگی‌اش همچون پدر از راه قلمدان ‌سازی و نقاشی می‌گذشت. او تذهیب، میناکاری و خطاطی نیز می‌دانست.

به نوشته عبرت نائینی، حاجب و پدر میان ‌سالش به تهران رفتند. در آن‌ جا نیز به قلمدان‌ سازی و نقاشی مشغول بودند که پدر حاجب درگذشت و بنابه وصیتش، در صحن امامزاده زید (واقع در بازار تهران) دفن شد. حاجب پس از مرگ پدر دست از کار کشید و به کسوت درویشی درآمد و در خیابان جلیل‌آباد (خیام) تهران، در حجره‌ای منزل گزید. حاجب قصایدی در مدح امین‌السلطان، از وزرای قاجار (متوفی ۱۳۲۵)، و کامران‌میرزا، پسر ناصرالدین شاه سروده است و از آن دو صله‌هایی گرفته است. در سال ۱۳۱۳ در پی قتل ناصرالدین شاه، حاجب به سبب معاشرت با سید جمال‌الدین اسدآبادی و میرزا رضا کرمانی، تحت تعقیب قرار گرفت و به کامران‌میرزا پناه برد.

وی در اواخر عمر در زمینی در نزدیکی دروازه دولت بنایی ساخت و مشهور است که بسیاری از مردم تهران به وی ارادت می‌ورزیدند. حاجب در ۱۳۳۴ قمری درگذشت و در اقامتگاهش که به «حاجبیه» مشهور گردید به خاک سپرده شد.

نسخه‌ای از دیوان حاجب به خط خود او در کتابخانه مجلس شورای اسلامی موجود است که حدود صد صفحه دارد و شامل غزلیات، قطعات، رباعیها، مثنوی‌ها (ساقی‌نامه) و مفردات شاعر است. حاجب علاوه بر اشعاری با درون‌مایه عرفانی و در مشرب فقر و درویشی، شعرهای بسیاری با مضامین تاریخی و اجتماعی و اخلاقی از جمله درباره صلح دوستی و نفرت از جنگ دارد... به نظر می‌رسد حاجب از اولین کسانی بوده که از غزل برای بیان مضامین اجتماعی استفاده وسیعی کرده است.

غزلهای دیگر او، بیشتر به تأسی از شعرای سبک عراقی، به‌ویژه حافظ ، سروده شده است. وی چند ساقی‌نامه و مُغَنّی‌نامه در بحر متقارب دارد که از لحاظ ادبی استوار و زیبا هستند.  دیوان حاجب بارها به صورت ناقص و مغلوط چاپ شده است، از جمله چاپ مهدی آصفی.

قسمتی از یکی از قصاید حاجب در مدح حضرت صاحب الزمان (عج)

منبع : دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «میرزاحیدرعلی بن جعفر حاجب‌شیرازی»، شماره۵۶۴۶ و کتاب دانشمندان و سخن سرایان فارس ج ۲

التماس دعا